Stanąć w obecności Bożej: Bóg jest obecny tu i teraz.

Prośba ogólna: Prosić Boga, Pana naszego, aby wszystkie moje zamiary, decyzje i czyny były skierowane w sposób czysty do służby i chwały Jego Boskiego Majestatu.(CD46).

Ustalenie miejsca, obraz do medytacji: Jezus przebywa razem ze wspólnotą uczniów w wieczerniku. Podnosi oczy i zaczyna modlić się do Boga Ojca. Słuchaj tej modlitwy, bądź w tej scenie obecny.

Prośba o owoc medytacji: o pragnienie poznawania Boga

1. A to jest życie wieczne: aby znali Ciebie, jedynego prawdziwego Boga oraz (…) Jezusa Chrystusa.

Myślę, że wielokrotnie zastanawiamy się nad życiem wiecznym często w kategorii czegoś, co jest dopiero przed nami. Dzisiaj słyszymy piękną definicję tego pojęcia. Życie wieczne jest poznaniem, poznawaniem Boga i tego, którego On posłał – Jezusa Chrystusa. Jest poznawaniem Miłości i Życia, byśmy bardziej umieli kochać i pełniej żyć. Życie wieczne jest więc życiem relacyjnym, bo tylko wtedy jest możliwe poznanie drugiej osoby, tylko poprzez bezpośrednie doświadczenie możemy drugiego poznawać. Jest ono procesem otwierania się, odkrywania siebie nawzajem, by bardziej być, ufać i kochać. W ludzkim pojęciu niesie to za sobą ryzyko odrzucenia, ale nie podjęcie jego pozbawia nas możliwości czerpania w pełni dobra, korzyści z relacji. Bóg nie odrzuca nikogo, On jest cały czas otwarty na każdego człowieka, łagodny, delikatny i nieustannie czekający. On dla każdego z nas ma przestrzeń. Życie relacyjne jest też więc dawaniem przestrzeni na przyjmowanie drugiej osoby i dawania siebie, dawaniem przestrzeni na zaciekawienie się tym, z którym tworzę relację.

Zweryfikuj dzisiaj swoje pojęcie życia wiecznego. Zobacz, jak ty poznajesz Boga, innych, siebie i jak ty siebie pozwalasz poznawać, jakie jest twoje życie relacyjne. Nie musisz oceniać, nic zmieniać, tylko zobacz i uświadom to sobie.

2. Przenikanie się.

Czytając dzisiejszy tekst Ewangelii można odnieść wrażenie ogromnej jedności Boga i Jezusa, Ich nieustannej, nierozerwalnej więzi: wszystko bowiem moje jest Twoje, a Twoje jest moje. Największa intymność, wzajemne przenikanie się dwóch przestrzeni, by w zjednoczeniu mogły utworzyć jedność. Bóg nie jest gdzieś, nie musisz specjalnie dokądś iść, szukać daleko. On jest w tobie, w przestrzeni, w której ty teraz jesteś i w każdym człowieku, którego spotykasz. On wszędzie i nieustannie pragnie tworzyć jedność z tobą. Może po prostu usiądź i pobądź z Nim teraz, tam, gdzie jesteś, tak jak umiesz i pragniesz.

Medytacja: Św.Ignacy zachęca w CD2 …Bo przecież nie obfitość wiedzy, ale wewnętrzne odczuwanie i smakowanie rzeczy zadawala i nasyca duszę, czyli zostajemy tam, gdzie odczuwamy poruszenie… i nerwowo nie staramy się iść dalej, wszystkiego zaliczyć/odhaczyć.

Rozmowa końcowa: Rozmowę końcową, ujmując ją trafnie, należy odbyć tak, jakby przyjaciel mówił do przyjaciela, albo sługa do pana swego, już to prosząc o jaką łaskę, już to oskarżając się przed nim o jakiś zły uczynek, już to zwierzając mu się ufnie ze swoich spraw i prosząc go w nich o radę. Odmówić Ojcze nasz.(CD54).

Stanąć w obecności Bożej: Bóg jest obecny tu i teraz.

Prośba ogólna: Prosić Boga, Pana naszego, aby wszystkie moje zamiary, decyzje i czyny były skierowane w sposób czysty do służby i chwały Jego Boskiego Majestatu.(CD46).

Ustalenie miejsca, obraz do medytacji: Jezus jest ze swoimi uczniami w wieczerniku. Zobacz to miejsce, jak wygląda, zauważ jak i gdzie są Jezus i uczniowie w tym pomieszczeniu.

Prośba o owoc medytacji: o doświadczenie pokoju, który jest wynikiem żywej relacji z Chrystusem

1. Strata i nowe.

Jezus przygotowuje uczniów do swojego odejścia. Musi odejść, bo kocha swojego Ojca i do końca wypełnia Jego wolę. Obiecuje im jednak swój powrót, który może dotyczyć Jego przyjścia po Zmartwychwstaniu. Uczniowie mogą odczuwać stratę, ich Mistrz odchodzi. Wiedzą co tracą, kogo tracą w takim ludzkim przeżywaniu. Mimo, że Jezus obiecuje im Ducha Świętego i swój powrót (wiemy to z wcześniejszego wersetu J14,26), to jednak obiecywana nowość jest czymś niepewnym, nieuchwytnym, nienamacalnym. Trudno jest im widzieć jakąkolwiek korzyść z odejścia Nauczyciela.

Spróbuj tak, jak potrafisz być z uczniami: co się w nich dzieje, co budzi niepokój, co daje nadzieję?

Doświadczenie strat jest wpisane w nasze życie i choć trudno jest przyjąć to doświadczenie jako coś pozytywnego, to tylko takie przeżycie prowadzi do naszego rozwoju, uczy ufności i daje bogactwo. W teraźniejszym czasie my również możemy czuć niepokój, niepewność budzącą lęk o przyszłość, nieustannie doświadczamy różnych strat (egzystencjalnych, związanych z relacjami ludzkimi, materialnych, czy też rozwalających się naszych schematów, czy nawet wartości). Strata powoduje powstanie pustego miejsca, które czeka na wypełnienie. Od nas zależy, co w tym miejscu powstanie.

2. Pokój.

Jezus mówi do uczniów: Pokój zostawiam wam, pokój mój daję wam. Pokój jest jednym z darów Jezusa Zmartwychwstałego. Nie oznacza on pokoju zewnętrznego, braku konfliktów, napięć, wojen, życia bez trudności. Jego znaczenie wiąże się raczej ze szczęściem, jednością, pełnią, z poczuciem wewnętrznego, głębokiego bezpieczeństwa wynikającego z tego, że jestem zakorzeniony w Chrystusie. Papież Franciszek w jednej ze swoich homilii porównał pokój do morza, które na zewnątrz jest wzburzone, ale w głębinach woda jest spokojna. Pokój Jezusa nie wyklucza więc ludzkiego lęku, strachu, niepokoju, ale jest on darem wiary, życiem, radością wynikającymi z mojej relacji z Bogiem. Każdy z nas jest zaproszony do dzielenia się takim pokojem z innymi, pokojem, który daje innym nadzieję, zaufanie, radość obecności Jezusa i bliskich.

Co obecność Chrystusa wnosi w twoje życie? Jak i gdzie sam szukasz i odnajdujesz ten głęboki, wewnętrzny pokój? Jaki pokój dajesz innym? Jak go przyjmujesz od innych?

3. Ojciec

Jezus w rozważnej Ewangelii mocno nakierunkowuje nas na Ojca: Ojciec większy jest ode mnie, Ja miłuję Ojca. Bóg Ojciec jest większy od naszej słabości, grzechu, lęku, błądzenia. On jest z nami, kiedy przeżywamy stratę, trudność, ale też i radość, i szczęście. Nie ma takiego momentu w naszym życiu, w którym nie ma Boga. Nawet jeśli nie czujesz Jego obecności – On jest i przyjmuje i kocha ciebie takim jakim jesteś w tym momencie.

Co w tobie powoduje świadomość nieustannej obecności Boga przy tobie?

Medytacja: Św.Ignacy zachęca w CD2 …Bo przecież nie obfitość wiedzy, ale wewnętrzne odczuwanie i smakowanie rzeczy zadawala i nasyca duszę, czyli zostajemy tam, gdzie odczuwamy poruszenie… i nerwowo nie staramy się iść dalej, wszystkiego zaliczyć/odhaczyć.

Rozmowa końcowa: Rozmowę końcową, ujmując ją trafnie, należy odbyć tak, jakby przyjaciel mówił do przyjaciela, albo sługa do pana swego, już to prosząc o jaką łaskę, już to oskarżając się przed nim o jakiś zły uczynek, już to zwierzając mu się ufnie ze swoich spraw i prosząc go w nich o radę. Odmówić Ojcze nasz.(CD54).

Stanąć w obecności Bożej: Bóg jest obecny tu i teraz.

Prośba ogólna: Prosić Boga, Pana naszego, aby wszystkie moje zamiary, decyzje i czyny były skierowane w sposób czysty do służby i chwały Jego Boskiego Majestatu.(CD46).

Ustalenie miejsca, obraz do medytacji: Ogród – zobacz, jak wygląda, jakie rośliny, kwiaty, drzewa rosną. W tym ogrodzie jest grób Jezusa. Koło niego stoi Maria Magdalena i płacze.

Prośba o owoc medytacji: o otwartość na spotkanie z Jezusem

1.Kogo szukasz?

Maria Magdalena płacze, bo w grobie nie ma Jezusa, Jej Mistrza. Ten płacz może wyrażać Jej ból, cierpienie, tęsknotę. Nie wie, gdzie może odnaleźć Jezusa. A On jest przy Niej, mówi do Niej. Ona jednak Go nie rozpoznaje. Może Jezus przychodzi inaczej niż się spodziewa? Kogo ty szukasz?

2. A ona obróciwszy się, powiedział do Niego (…): Mój Nauczycielu!

Maria Magdalena była zapatrzona w grób, szukała Jezusa, takiego jakiego zapamiętała. Miała stworzony obraz swego Mistrza, do którego była przywiązana. Dopiero oderwanie się od tego obrazu, czyli obrócenie się, pozwoliło Jej rozpoznać tego, którego szukała. Maria Magdalena otworzyła się na nowość, na to, że może być inaczej niż zawsze. Jej obrócenie się sprawiło, że mogła spotkać się z Jezusem.

Dzisiaj Ty usłysz swoje imię i odwróć się od koncentracji na swoim sposobie działania do nowości Jezusa, który jest najpiękniejszą młodością tego świata (por. adh. Christus Vivit, Papież Franciszek, pkt.1,2).

3.Posłanie.

Jezus czyni Marię Magdalenę apostołką, pozwala jej iść do ludzi i oznajmić, że Jezus żyje. Taka była jej misja, którą dostała od Chrystusa Zmartwychwstałego. Ty i ja jesteśmy tymi, którzy dają Jezusa – czyli Miłość:

<<Jest to miłość, „która nie przytłacza, miłość, która nie marginalizuje ani nie ucisza i nie milczy, miłość, która nie upokarza ani nie zniewala. Jest to miłość Pana, miłość codzienna, dyskretna i respektująca, miłość wolności i dla wolności, miłość, która leczy i uwzniośla. To miłość Pana, która wie więcej o powstawaniu niż upadkach, o pojednaniu niż zakazach, o dawaniu nowej szansy niż potępieniu, o przyszłości niż przeszłości”.>> (por. adh. Christus Vivit, Papież Franciszek, pkt.116). Co w tobie powoduje ten fragment (jak wpływa na odczucia, myśli, pragnienia …)? Do czego ciebie zaprasza Jezus?

4.Spotkanie w ogrodzie.

Grób Jezusa znajdował się w ogrodzie (J19,41). Ogród jest częstym motywem w Biblii, pierwsi ludzie Adam i Ewa zostali stworzeni w ogrodzie Eden, czyli w ogrodzie rozkoszy. Ogród symbolizuje miejsce przejawiania się obecności Boga. Każdy człowiek ma swój wewnętrzny ogród, w którym czeka Zmartwychwstały na spotkanie z nim. Obejrzyj swój ogród, przyjrzyj się jak wygląda, co kwitnie, co zaczyna rosnąć, a co wymaga podlania. W swoim ogrodzie rozpoznaj Jezusa tak jak rozpoznała Go Maria Magdalena, bo On jest w tobie, jest z tobą i nigdy cię nie opuszcza. Niezależnie od tego, jak bardzo byś się oddalił, Zmartwychwstały jest obok ciebie, wzywa cię i czeka na ciebie, abyś zaczął od nowa. (por. adh. Christus Vivit, Papież Franciszek, pkt.1).

Medytacja: Św.Ignacy zachęca w CD2 …Bo przecież nie obfitość wiedzy, ale wewnętrzne odczuwanie i smakowanie rzeczy zadawala i nasyca duszę, czyli zostajemy tam, gdzie odczuwamy poruszenie… i nerwowo nie staramy się iść dalej, wszystkiego zaliczyć/odhaczyć.

Rozmowa końcowa: Rozmowę końcową, ujmując ją trafnie, należy odbyć tak, jakby przyjaciel mówił do przyjaciela, albo sługa do pana swego, już to prosząc o jaką łaskę, już to oskarżając się przed nim o jakiś zły uczynek, już to zwierzając mu się ufnie ze swoich spraw i prosząc go w nich o radę. Odmówić Ojcze nasz.(CD54).