Może #20

W Święta Bożego Narodzenia wybrałam się na krótki bieg brzegiem jeziora. Sama biegłam i nawet nie spotkałam spacerowiczów. Bieg, to taki dla mnie czas, w którym mogę pobyć sama ze swoimi myślami, ze sobą, z przyrodą, z Bogiem. To czas, kiedy mogę przemyśleć trudne sprawy, przypomnieć miłe chwile, innym razem to czas, kiedy dostaję zrozumienie tego, co do tej pory było niezrozumiałe. Wtedy, w święta moją uwagę zwróciły pochylone, niekiedy leżące i zanurzone w jeziorze drzewa. Można o nich pomyśleć, że biedne, chore, stracone, powalone przez żywioł, jak czasem ludzie przez trudności. A można też spojrzeć inaczej i zauważyć ich odwagę do ugięcia się, prawie złamania, by zanurzyć się w wodzie, która da im siłę i przywróci życie. I choć może samo doświadczenie zetknięcia się z zimną wodą nie będzie przyjemne, to jednak będzie wyzwalające, przywracające funkcje życiowe, dające nowe, z innej perspektywy spojrzenie na otaczającą rzeczywistość. Tak jak trudność dla człowieka może być momentem wzrostu, rozwoju, a porażka najlepszym nauczycielem (to słowa mistrza Jedi:)), ale pod warunkiem, że będzie wytrzymana i poddana refleksji.  Może więc warto łamać się i swoje schematy, wychodzić ze swojego ciepełka nawet zaliczając niepowodzenie, by nauczyć się czerpać to, co pozwala żyć Pełnią Życia.

Życzę wszystkim w nadchodzącym 2018 roku odwagi do podejmowania ryzyka Życia!