Medytacja Mt 18,12-14

Stanąć w obecności Bożej: Bóg jest obecny tu i teraz.

Prośba ogólna: Prosić Boga, Pana naszego, aby wszystkie moje zamiary, decyzje i czyny były skierowane w sposób czysty do służby i chwały Jego Boskiego Majestatu.(CD46).

Ustalenie miejsca, obraz do medytacji: Zobacz scenę z Ewangelii – pasterza i jego owce.

Prośba o owoc medytacji: o przylgnięcie do Jezusa – mojego Pasterza

1. Pasterz ma 100 owiec. Jedna gubi się. Zostawia więc on 99 owiec, by szukać tej jednej zaginionej. Wydaje się, że robi coś w ludzkim odczuciu irracjonalnego. Przecież te 99 owiec może się zgubić w trakcie szukania jednej, która odeszła od stada. Pasterz musi więc mieć duże zaufanie do swojego stada, skoro zostawia je na czas szukania jednej owcy. Jezus tobie ufa – pomyśl o tym chwilę. Co to dla Ciebie znaczy?
2. Pasterz cieszy się bardziej z odnalezienia jednej zagubionej owcy niż z 99 owiec, które się nie zagubiły. Czyż to też nie wydaje się irracjonalne? Wielu z nas może czuć niesprawiedliwość z takiego podejścia pasterza. Spójrzmy jednak z innej strony: może każda z tych 99 owiec wcześniej też była zagubioną i odnalezioną owcą przez swojego pasterza? Jak to wpływa na twoje postrzeganie tej sytuacji?
3. Spójrz w głąb siebie: jaka twoja przestrzeń jest zagubiona i potrzebuje odnalezienia przez swojego pasterza?
4. Do refleksji z Opowieści Pielgrzyma Ignacego Loyoli: Tymczasem Pan nasz spieszył mu z pomocą i sprawiał, że po tych myślach następowały inne, zrodzone z tego, co przeczytał. W rzeczy samej podczas czytania Żywotu Pana naszego i Żywotów Świętych myślał nad nimi i tak rozważał (…). I rozmyślał o wielu rzeczach, które wydawały mu się dobre, a zawsze miał na oku rzeczy trudne i ciężkie. A kiedy je sobie przedstawiał, wydawało mu się rzeczą łatwą wcielić je w czyn. (por. s. 34, pkt 7).

Zauważ, że wierność modlitwie i pragnienie życia w Bogu przemienia Ignacego, przemienia Jego zagubioną cząstkę. Odnieś to do siebie, swojego życia.

Medytacja: Św.Ignacy zachęca w CD2 …Bo przecież nie obfitość wiedzy, ale wewnętrzne odczuwanie i smakowanie rzeczy zadawala i nasyca duszę, czyli zostajemy tam, gdzie odczuwamy poruszenie… i nerwowo nie staramy się iść dalej, wszystkiego zaliczyć/odhaczyć.

Rozmowa końcowa: Rozmowę końcową, ujmując ją trafnie, należy odbyć tak, jakby przyjaciel mówił do przyjaciela, albo sługa do pana swego, już to prosząc o jaką łaskę, już to oskarżając      się przed nim o jakiś zły uczynek, już to zwierzając mu się ufnie ze swoich spraw i prosząc go w nich o radę. Odmówić Ojcze nasz.(CD54).