Medytacja Łk 2,1-21

por. Mt 1,18-2

Medytacja: Św.Ignacy zachęca w CD2 …Bo przecież nie obfitość wiedzy, ale wewnętrzne odczuwanie i smakowanie rzeczy zadawala i nasyca duszę, czyli zostajemy tam, gdzie odczuwamy poruszenie… i nerwowo nie staramy się iść dalej, wszystkiego zaliczyć/odhaczyć.

Stań w obecności Bożej: Bóg jest obecny tu i teraz, otwórz się na spotkanie z Nim.

Prośba ogólna: Prosić Boga, Pana naszego, aby wszystkie moje zamiary, decyzje i czyny były skierowane w sposób czysty do służby i chwały Jego Boskiego Majestatu.(CD46).

Proponowany obraz do medytacji: Jezus w żłóbku.

Prośba o owoc medytacji: o pokój, który daje Jezus

Pozwól sobie na towarzyszenie Miriam i Józefowi.

Z Nazaretu do Judei – miejsca, gdzie był spis ludności było ok. 160 km. Miriam była już w 9 miesiącu ciąży, droga ta nie była więc dla Nich prosta. Nie była też bezpieczna. Jaka mogła być Ich droga? Co mogli przeżywać? Miriam i Józef nie mieli się, gdzie zatrzymać. Jerozolima była zatłoczona. W tym czasie Miriam zaczyna rodzić. Zobacz, poczuj niepokój Józefa, niepokój Miriam. Bądź z Nimi. To, co czuli nie zablokowało Ich na przyjęcie noworodka, na odnalezienie w tej trudnej rzeczywistości miejsca, gdzie mógł odbyć się poród i gdzie mogli spędzić pierwsze dni ze swoim dzieckiem.

Jaka jest Twoja droga, którą idziesz do celu – Pełni życia w Bogu? Może masz jakieś niepokoje, lęki, jeśli tak to nazwij je i pozwól, aby pokój dzieciątka Jezus je zmniejszał.

Zatrzymaj się przy żłóbku.

Patrz na małego Jezusa – tego, który leży bezbronny, zależny od swoich rodziców, a jednocześnie jest Zbawicielem świata, kimś, kto do końca ciebie pokochał i daje ci pokój.

Medytacja: Św.Ignacy zachęca w CD2 …Bo przecież nie obfitość wiedzy, ale wewnętrzne odczuwanie i smakowanie rzeczy zadawala i nasyca duszę, czyli zostajemy tam, gdzie odczuwamy poruszenie… i nerwowo nie staramy się iść dalej, wszystkiego zaliczyć/odhaczyć.

Rozmowa końcowa: Rozmowę końcową, ujmując ją trafnie, należy odbyć tak, jakby przyjaciel mówił do przyjaciela, albo sługa do pana swego, już to prosząc o jaką łaskę, już to oskarżając się przed nim o jakiś zły uczynek, już to zwierzając mu się ufnie ze swoich spraw i prosząc go w nich o radę. Odmówić Ojcze nasz.(CD54).