J 13, 21-33. 36-38

Stanąć w obecności Bożej: Bóg jest obecny tu i teraz.

Prośba ogólna: Prosić Boga, Pana naszego, aby wszystkie moje zamiary, decyzje i czyny były skierowane w sposób czysty do służby i chwały Jego Boskiego Majestatu.(CD46).

Ustalenie miejsca, obraz do medytacji: Ostatnia wieczerza: zobacz Jezusa wraz z uczniami podczas posiłku. Wyobraź sobie stół, co na nim jest, jak siedzi Jezus i uczniowie, może są w pozycjach półleżących. Posłuchaj ich rozmowy.

Prośba o owoc medytacji: o doświadczenie miłości i obecności Jezusa

1.Rzeczywistość.

a.W Biblii Tysiąclecia czytamy, że Jezus wzruszył się do głębi, w Biblii Paulistów, że Jezus był wstrząśnięty do głębi, zaś w Grecko -Polskim Nowym Testamencie, że Jezus był poruszony. Wejdź w klimat tej rzeczywistości Jezusa.

b.Uczniowie są zakłopotani, nie rozumieją słów Jezusa, być może czują lęk, że Jezus chce odejść, chce ich zostawić.

Jezus w swoim działaniu kieruje się miłością, ale miłość jest wymagająca, niekoniecznie związana z odczuwaniem tylko przyjemnych uczuć. Uczniowie nie wiedzą również jaki będzie efekt odejścia ich Nauczyciela. Nie są w stanie w tym momencie pojąć, że strata tutaj wiąże się ze zbawieniem, zmartwychwstaniem, z otrzymaniem Ducha Świętego, czyli z tym co pełniej pozwoli im przeżywać życie i bardziej jeszcze doświadczać obecności i miłości Jezusa. Ileż łatwiej byłoby im przyjąć to, co się dzieje, gdyby o tym wiedzieli.

Jak odnajdujesz siebie w tym, jak możesz to odnieść do swojego życia. Znajdź przykłady, kiedy myślałeś, że nic już dobrego cię nie spotka, że ze straty, którą przeżywałeś nie wyjdziesz na tzw. prostą, a potem okazywało się, że znowu świeciło słońce i że powstało nowe dobro.

W trakcie pandemii też możesz odczuwać, że tak dobrze jak było już nie będzie. Pamiętaj, że Jezus jest z Tobą. Nie wiesz czym może Cię zaskoczyć, a może ty Go czymś zaskoczysz?

2. … uczeń, którego Jezus miłował (…) oparł się na piersi Jezusa…

Ty jesteś uczniem, którego Jezus kocha. Spotkaj się z Nim, tak jak tego potrzebujesz, tak jak potrafisz.

Rozmowa końcowa: Rozmowę końcową, ujmując ją trafnie, należy odbyć tak, jakby przyjaciel mówił do przyjaciela, albo sługa do pana swego, już to prosząc o jaką łaskę, już to oskarżając się przed nim o jakiś zły uczynek, już to zwierzając mu się ufnie ze swoich spraw i prosząc go w nich o radę. Odmówić Ojcze nasz.(CD54).