Stanąć w obecności Bożej: Bóg jest obecny tu i teraz.

Prośba ogólna: Prosić Boga, Pana naszego, aby wszystkie moje zamiary, decyzje i czyny były skierowane w sposób czysty do służby i chwały Jego Boskiego Majestatu.(CD46).

Ustalenie miejsca, obraz do medytacji: Ostatnia wieczerza: zobacz Jezusa wraz z uczniami podczas posiłku. Wyobraź sobie stół, co na nim jest, jak siedzi Jezus i uczniowie, posłuchaj ich rozmowy. Może ty też jesteś z nimi.

Prośba o owoc medytacji: o doświadczenie miłości i obecności Jezusa

1. Poruszenie.

W Biblii Tysiąclecia czytamy, że Jezus wzruszył się do głębi, w Biblii Paulistów, że Jezus był wstrząśnięty do głębi, zaś w Grecko -Polskim Nowym Testamencie, że Jezus był poruszony.

Świadczy to o tym, że Jezus silnie odczuwał jakieś emocje, na co miała wpływ rzeczywistość, w której się znajdował: pożegnalny posiłek z apostołami, świadomość zdrady Judasza, wyparcia się znajomości z Nim przez Piotra, czekająca Go męka i śmierć krzyżowa. Wejdź w klimat tej rzeczywistości Jezusa. Towarzysz Jezusowi. Możesz zadać Mu pytanie: jak mogę Ci pomóc?

2. Zmiana.

Uczniowie są zakłopotani, nie rozumieją słów Jezusa, być może czują lęk, że Jezus chce odejść, chce ich zostawić. Domyślają się jakiejś nadchodzącej zmiany, ale nie znają jej konsekwencji. Choć Jezus przygotowywał ich na swoje odejście, swoje zmartwychwstanie, obiecał im zesłanie Ducha Świętego. Tak trudno widzieć nadzieję, kiedy przeżywa się stratę.

Czasem trzeba odejść, oddalić się, od siebie, od innych, by nabrać nowego spojrzenia, nowej perspektywy swojej rzeczywistości. Odejście też może być wyrazem miłości, tak jak odejście Jezusa, które wiąże się z naszym zbawieniem, czyli z tym co pełniej pozwoli przeżywać życie i bardziej jeszcze doświadczać Jego obecności i miłości.

Zobacz, jak ty przeżywasz zmiany, odejścia, tworzenie dystansu, powroty. Znajdź przykłady, kiedy myślałeś, że nic już dobrego cię nie spotka, że ze straty, którą przeżywałeś nie wyjdziesz na tzw. prostą, a potem okazywało się, że znowu świeciło słońce i że powstało nowe dobro. Jezus jest z tobą. Teraz w trakcie pandemii, kolejnego lockdownu też możesz odczuwać brak nadziei. Co daje ci siłę do życia, nadzieję?

3.… uczeń, którego Jezus miłował (…) oparł się na piersi Jezusa…

Ty jesteś uczniem, którego Jezus kocha. Spotkaj się z Nim, tak jak tego potrzebujesz, tak jak potrafisz.

Medytacja: Św.Ignacy zachęca w CD2 …Bo przecież nie obfitość wiedzy, ale wewnętrzne odczuwanie i smakowanie rzeczy zadawala i nasyca duszę, czyli zostajemy tam, gdzie odczuwamy poruszenie… i nerwowo nie staramy się iść dalej, wszystkiego zaliczyć/odhaczyć.

Rozmowa końcowa: Rozmowę końcową, ujmując ją trafnie, należy odbyć tak, jakby przyjaciel mówił do przyjaciela, albo sługa do pana swego, już to prosząc o jaką łaskę, już to oskarżając się przed nim o jakiś zły uczynek, już to zwierzając mu się ufnie ze swoich spraw i prosząc go w nich o radę. Odmówić Ojcze nasz.(CD54).

Stanąć w obecności Bożej: Bóg jest obecny tu i teraz.

Prośba ogólna: Prosić Boga, Pana naszego, aby wszystkie moje zamiary, decyzje i czyny były skierowane w sposób czysty do służby i chwały Jego Boskiego Majestatu.(CD46).

Ustalenie miejsca, obraz do medytacji: Jerozolima w trakcie święta żydowskiego. Koło sadzawki jest pewien sparaliżowany człowiek, który choruje już od 38 lat. Do niego podchodzi Jezus.

Prośba o owoc medytacji: o nadzieję, którą daje Jezus

1. Chcesz być zdrowy?

W Ewangelii widzimy chorego człowieka. Jego choroba nie jest nazwana. Być może jest to jakaś dysfunkcja ruchowa, rodzaj paraliżu, które uniemożliwiają mu swobodne poruszanie się. Sprawiają, że ten człowiek od kilkudziesięciu lat jest w tym samym miejscu i powtarza ten sam schemat działania: próbuje podejść do sadzawki z wodą. I wtedy przychodzi do niego Jezus i pyta się: Czy chcesz być zdrowy? Chory nie odpowiada bezpośrednio na to pytanie, ale opowiada o swoich trudnościach. Spójrz na swoją rzeczywistość, na siebie samego. Co Ciebie paraliżuje w twoim życiu? Jakie masz korzyści z tkwienia w swojej chorobie, paraliżu?

2. Wstań, weź swoje nosze i chodź.

Jezus mówi do chorego: wstań, weź swoje nosze i chodź. Jest to zaproszenie albo wezwanie do życia, za które sam chory ma wziąć odpowiedzialność. Od niego zależy, czy wstanie, weźmie nosze i pójdzie dalej. To jego decyzja i odpowiedzialność jak dalej przeżyje swoje życie.

Ta scena jest zaproszeniem dla nas, by uczyć się odpowiadać Jezusowi, drugiemu człowiekowi, by brać odpowiedzialność za swoje życie, za jego kształt, smak, zapach. Każda decyzja jest lepsza od jej braku, bo prowadzi w inne miejsce, nie zatrzymuje nas w paraliżu. Jeśli jest nie trafiona to zawsze można zmienić kierunek działania. W rozeznawaniu pomaga codzienna modlitwa – czyli spotkanie z Jezusem (por. KKK 2725: Modlimy się tak, jak żyjemy, ponieważ tak żyjemy, jak się modlimy.)

Jaka jest twoja odpowiedź na zaproszenie Jezusa do życia? Jaką ty sam bierzesz odpowiedzialność za swoje życie? Jaki nadajesz mu kształt, zapach, smak?  Jak dajesz Życie innym?

3. Nie grzesz już więcej, aby ci się coś gorszego nie przydarzyło.

Jezus pokazuje choremu, że czymś gorszym od cielesnej choroby jest grzech. Zwróć uwagę, że Jezus chorego nie straszy Piekłem, ale wskazuje raczej na gorsze konsekwencje w życiu, paraliż duchowy, który jest gorszy od paraliżu cielesnego. Tym paraliżem może być utrata nadziei, że wyjdę z trudnej sytuacji, nałogu, to brak wiary, że ja mam wpływ na swoje życie czy też to rezygnacja ze swoich potrzeb, pragnień.

Co dzisiaj wybierasz: Jezusa, który daje nadzieję i życie czy paraliż duchowy, dający beznadzieję?

4. Jezus zauważył go …

Teraz Jezus Ciebie zauważa, On do Ciebie podchodzi tak jak podszedł do chorego. Pozwól sobie na spotkanie się z Jezusem tak, jak potrafisz.

Medytacja: Św.Ignacy zachęca w CD2 …Bo przecież nie obfitość wiedzy, ale wewnętrzne odczuwanie i smakowanie rzeczy zadawala i nasyca duszę, czyli zostajemy tam, gdzie odczuwamy poruszenie… i nerwowo nie staramy się iść dalej, wszystkiego zaliczyć/odhaczyć.

Rozmowa końcowa: Rozmowę końcową, ujmując ją trafnie, należy odbyć tak, jakby przyjaciel mówił do przyjaciela, albo sługa do pana swego, już to prosząc o jaką łaskę, już to oskarżając się przed nim o jakiś zły uczynek, już to zwierzając mu się ufnie ze swoich spraw i prosząc go w nich o radę. Odmówić Ojcze nasz.(CD54).