Stanąć w obecności Bożej: Bóg jest obecny tu i teraz.

Prośba ogólna: Prosić Boga, Pana naszego, aby wszystkie moje zamiary, decyzje i czyny były skierowane w sposób czysty do służby i chwały Jego Boskiego Majestatu.(CD46).

Ustalenie miejsca, obraz do medytacji: zobacz swoją rodzinę, zdjęcie kogoś z przeszłości

Prośba o owoc medytacji: o całkowite przyjęcie tego, co jest moją historią (jeśli jest to trudne to poproś o pragnienie przyjęcia tego, co jest twoją historią)

1.Być może medytowany fragment wydaje ci się z pierwszego spojrzenia bez sensu. Warto jednak spojrzeć głębiej, by zobaczyć, że historia rodu Jezusa nie jest święta w ludzkim znaczeniu. Jest ona pomimo to historią zbawienia. Bóg jest wszędzie i działa przez każdego człowieka. Historia rodu Jezusa jest naznaczona grzechem, podstępliwością przodków (przypomnij sobie historię Judy i Jego synowej Tamar, z którą miał dzieci lub prostytutki Rachab). W rodowodzie Jezusa byli więc też ludzie, którzy nie żyli idealnie, a dzisiaj powiedzielibyśmy, że mieli trudności z wypełnianiem 10 przykazań Bożych. Sam Jezus też nie urodził się w pałacu, ale w żłóbku. Ta historia daje dużo nadziei nam. Nasze rodziny też są naznaczone grzechem, trudnościami, mamy swoje lęki, lęki o nasze dzieci, rodziny, wspólnoty i przyszłość. To wszystko nie przeszkadza Bogu, Jego obecności w naszym życiu.

Spójrz na historię swojej rodziny – przypomnij sobie nazwiska, zdarzenia, zobacz też, że wszystko co było, nawet jeśli wydaje się trudne, miało wpływ na to, że ty dzisiaj jesteś tym kim jesteś i żyjesz.

2.Historia rodu z początku Ewangelii Mateusza pokazuje, że wszystko co się wydarzyło prowadziło do Jezusa, do zbawienia. Chrystus przyszedł po to, by świat pojednać ocalić, nie by coś wyrzucić.

Spójrz w głąb siebie: co w tobie zmierza do Boga, a co nie zmierza. Jak możesz wszystko, co w sobie masz pogodzić, pojednać, ocalić, by razem służyło dla większej chwały Bożej?

3.Pobądź w Bożej Obecności.

4.Do refleksji powiedzenie Ignacego Loyoli: Ten, kto popełni błąd, niech nie upada na duchu, bo i błędy pomagają dla zdrowia duszy (Św. Ignacy zachęca do refleksji, wyciąganie wniosków, ciągłej otwartości na Boże działanie).

 

 

Medytacja: Św.Ignacy zachęca w CD2 …Bo przecież nie obfitość wiedzy, ale wewnętrzne odczuwanie i smakowanie rzeczy zadawala i nasyca duszę, czyli zostajemy tam, gdzie odczuwamy poruszenie… i nerwowo nie staramy się iść dalej, wszystkiego zaliczyć/odhaczyć.

 

Rozmowa końcowa: Rozmowę końcową, ujmując ją trafnie, należy odbyć tak, jakby przyjaciel mówił do przyjaciela, albo sługa do pana swego, już to prosząc o jaką łaskę, już to oskarżając się przed nim o jakiś zły uczynek, już to zwierzając mu się ufnie ze swoich spraw i prosząc go w nich o radę. Odmówić Ojcze nasz.(CD54).

 

Stanąć w obecności Bożej: Bóg jest obecny tu i teraz.

Prośba ogólna: Prosić Boga, Pana naszego, aby wszystkie moje zamiary, decyzje i czyny były skierowane w sposób czysty do służby i chwały Jego Boskiego Majestatu.(CD46).

Ustalenie miejsca, obraz do medytacji: Zobacz scenę z Ewangelii – pasterza i jego owce.

Prośba o owoc medytacji: o przylgnięcie do Jezusa – mojego Pasterza

1. Pasterz ma 100 owiec. Jedna gubi się. Zostawia więc on 99 owiec, by szukać tej jednej zaginionej. Wydaje się, że robi coś w ludzkim odczuciu irracjonalnego. Przecież te 99 owiec może się zgubić w trakcie szukania jednej, która odeszła od stada. Pasterz musi więc mieć duże zaufanie do swojego stada, skoro zostawia je na czas szukania jednej owcy. Jezus tobie ufa – pomyśl o tym chwilę. Co to dla Ciebie znaczy?
2. Pasterz cieszy się bardziej z odnalezienia jednej zagubionej owcy niż z 99 owiec, które się nie zagubiły. Czyż to też nie wydaje się irracjonalne? Wielu z nas może czuć niesprawiedliwość z takiego podejścia pasterza. Spójrzmy jednak z innej strony: może każda z tych 99 owiec wcześniej też była zagubioną i odnalezioną owcą przez swojego pasterza? Jak to wpływa na twoje postrzeganie tej sytuacji?
3. Spójrz w głąb siebie: jaka twoja przestrzeń jest zagubiona i potrzebuje odnalezienia przez swojego pasterza?
4. Do refleksji z Opowieści Pielgrzyma Ignacego Loyoli: Tymczasem Pan nasz spieszył mu z pomocą i sprawiał, że po tych myślach następowały inne, zrodzone z tego, co przeczytał. W rzeczy samej podczas czytania Żywotu Pana naszego i Żywotów Świętych myślał nad nimi i tak rozważał (…). I rozmyślał o wielu rzeczach, które wydawały mu się dobre, a zawsze miał na oku rzeczy trudne i ciężkie. A kiedy je sobie przedstawiał, wydawało mu się rzeczą łatwą wcielić je w czyn. (por. s. 34, pkt 7).

Zauważ, że wierność modlitwie i pragnienie życia w Bogu przemienia Ignacego, przemienia Jego zagubioną cząstkę. Odnieś to do siebie, swojego życia.

Medytacja: Św.Ignacy zachęca w CD2 …Bo przecież nie obfitość wiedzy, ale wewnętrzne odczuwanie i smakowanie rzeczy zadawala i nasyca duszę, czyli zostajemy tam, gdzie odczuwamy poruszenie… i nerwowo nie staramy się iść dalej, wszystkiego zaliczyć/odhaczyć.

Rozmowa końcowa: Rozmowę końcową, ujmując ją trafnie, należy odbyć tak, jakby przyjaciel mówił do przyjaciela, albo sługa do pana swego, już to prosząc o jaką łaskę, już to oskarżając      się przed nim o jakiś zły uczynek, już to zwierzając mu się ufnie ze swoich spraw i prosząc go w nich o radę. Odmówić Ojcze nasz.(CD54).