Każdego dnia wstajesz o tej samej porze. Idziesz do toalety, potem do kuchni. Robisz kawę. Pijesz ją w pośpiechu. Szybko szykujesz się do pracy i wychodzisz z domu. Wsiadasz do auta i jedziesz z głową pełną myśli co musisz zrobić. Po pracy robisz zakupy w tym samym  sklepie, kupujesz ten sam chleb co zawsze, ten sam ser i to samo mleko. Wracasz do domu i ….. jak co dzień po kolei robisz to samo. Nawet modlisz się tak samo od wielu lat… może nawet od dziecka. Wieczorem masz dość i myślisz, że Twoje życie jest nudne, a każdy następny dzień podobny do poprzedniego. Ale na propozycję, byś coś zrobił inaczej:  usiadł  na innym miejscu przy stole, w kościele, kupił inny ser, zamiast odmówić  kolejną modlitwę zaczął medytować Pismo Święte, zamiast  jechać do pracy tą samą drogą pojechał inną – odpowiadasz: po co? przecież tak zawsze robię i jest mi dobrze! Czy aby na pewno? Czy wiesz, że schematy życiowe są Twoja pułapką? Dlaczego? Bo, przez nie działasz automatycznie, nie zastanawiasz się co i w jakim celu robisz, do czego zmierzasz. Możesz tracić swoją energię na rzeczy niepotrzebne zamiast dobrze ją wykorzystać. A może jednak czujesz, że masz ochotę na zmianę, tylko jest coś co Cię powstrzymuje Tym czymś jest Twój lęk, lęk przed nowym, nieznanym.  On pozbawia Ciebie poczucia bezpieczeństwa, a daje niepewność. Czy pozwalasz mu na manipulowanie Tobą? Kto nad kim ma władzę: Ty nad lękiem czy on nad Tobą?  Czyż wybicie ze schematu, zrobienie czegoś inaczej nie może być początkiem nowej przygody, która pozwoli Ci inaczej patrzeć na siebie, innych, otoczenie? Czy pozwalasz sobie na myślenie, że zmiana która jest przed Tobą jest czymś co pozwoli Ci Pełniej Żyć?

Zrób eksperyment i umyj rano zęby inną ręką niż zwykle, wybierz inna trasę do pracy lub zrób coś innego inaczej.  Co pozytywnego ta zmiana wnosi w Twój rozwój?

Zapraszam Cię do podzielenia się swoimi spostrzeżeniami w komentarzach:)

Znasz uczucie odrzucenia? Ja znam. Myślę, że każdy z nim się zetknął. Nie jest ono przyjemne. Wręcz zazwyczaj odczuwamy je dotkliwie i boleśnie. Pierwszy raz z odrzuceniem każdy z nas spotkał się już w dzieciństwie. Wtedy, kiedy nie otrzymał tego co chciał i w takiej ilości jak chciał. A czego tak bardzo potrzebowaliśmy? Tego czego i teraz potrzebujemy: czuć się ważnym, zauważonym, kochanym, chwalonym, akceptowanym. Oczywiście zdarzenia z dzieciństwa bardziej pamięta nasza podświadomość niż świadomość. Mają one jednak ogromny wpływ na nasze poczucie wartości i przeżywanie odrzucenia w dorosłości. Nasze oczekiwania zarówno w dzieciństwie, jak i w życiu dorosłym zawsze w jakimś stopniu będą niezaspokojone, będą mijać się z tym, co faktycznie dostajemy. Dlatego myślę, że z uczuciem odrzucenia będziemy spotykać się przez całe życie. Może raz częściej, raz rzadziej, raz bardziej świadomie innym razem mniej. Jest ono czymś powtarzalnym w naszym życiu, choć jest trudne w doświadczaniu. Warto więc, abyśmy nauczyli się z nim żyć, zaakceptowali je i uczyli się przyjmować innych czyli nie odrzucać.

Zachęcam do refleksji.

Zastanów się co wywołuje u Ciebie uczucie odrzucenia? Co z nim robisz? Czy pozwalasz sobie na przeżycie optymalnej frustracji? A dalej, to ważne: co dobrego możesz wydobyć z uczucia odrzucenia dla siebie? W jaki pozytywny sposób możesz je wykorzystać do swojego rozwoju?

Każdy z nas czasami otrzymuje pomoc od innych. W różnej formie: konkretną rzeczową, jakąś przysługę czy bycie wysłuchanym. Zazwyczaj wiemy od kogo i co dostaliśmy, a nawet dlaczego. Może sami o nią prosiliśmy, a może ktoś sam chciał nam pomóc. Wiemy więc komu podziękować, za co i jak. Mamy realną możliwość powiedzenia Dziękuję. Czasami jednak może zdarzyć się, że pomoc przyniesie nam osoba, której nie znamy, która nas nie zna. Nie wiemy nawet, że istnieje i stąpa po tym świecie tak jak my. Więcej… może mieszkać  po drugiej stronie kuli ziemskiej. Piszę o tym, bo mi się właśnie coś takiego przydarzyło.  Osoby, których nie znam, które mnie nie znają, udzieliły mi ważnej dla mnie pomocy. Choć są zapracowane, poświęciły swój czas (i to dużo!) i energię, aby coś dla mnie zrobić. Dały swój czas – coś, co każdy z nas sobie bardzo ceni. Nie lubimy przecież go tracić, a nawet walczymy o każdą minutę.  Ileż zatem trzeba mieć w sobie Miłości, dobrego serca i dobrej woli, aby tak bezinteresownie pomóc! Nie oczekując nic w zamian, nawet podziękowania. Przecież się nie znamy. Chcę tym tekstem powiedzieć Im: Dziękuję 🙂

Zachęcam do refleksji: zastanów się czy otrzymałeś kiedyś pomoc, od nieznanej osoby? Jaką? W jaki sposób możesz za nią podziękować? Jaka jest Twoja gotowość na ukryte pomaganie innym? Nie tylko finansowe, rzeczowe, choć i to jest bardzo ważne. Najważniejsze jednak, aby płynęło ono z serca.